YALNIZLIĞA ALIŞMALI - Can DÜNDAR

Bavulları hep toplu durmalı insanın ... Bir gün telefonların hiç çalmayabileceği
hesaplanmalı ... Tül perde arkasından misafir yolu gözlemekten vazgeçmeli ... 
İhanetlere , terk edilmelere, bir başına bırakılmalara hazırlıklı olmalı ... 
Yalnızlığa alışmalı ... Çünkü "Omuz Omuza" günlerin vakti geçti. Dayanışma günümüz 
borsasının değer kaybeden hisse senetlerinden biri artık ...
Bireyin keşif çağı, geride kırık dökük yalnızlıklar bıraktı. Terörün bile bireyselleştiği
çağdayız. Zaman, birlikten kuvvet doğurma zamanı değil. Zaman tek başına dimdik
ayakta kalmayı becerme zamanıdır...  İşte o yüzden alışmalı yalnızlığa ... 

Sokaklar dolusu ıssızlıkla baş başa  yaşamayı göze almalı insan ...
Güvendiği dağlardaki karlara bakıp ders çıkarmalı ...Hüzünlü bir şarkıyla
paylaşılan gecelerde başını dayayacak bir omuz arama huylarından vazgeçmeli...
Sofrada tek tabağa, tabakta az yemeğe alışmalı ...
Romanlardan yalnızlığı yücelten paragraflar asmalı evin en görünür duvarlarına ...
"YALNIZLIK PAYLAŞILMAZ / PAYLAŞILSA YALNIZLIK OLMAZ " 
dizeleriyle başlamalı güne ... Telesekretere "Şu anda size cevap verebilecek
kimse yok " denmeli, "Belki de hiç olmayacak ..." . 
Cevapsızlığa, sessizliğe ısınmalı ... Oysa sessizlik haksızlığa alkıştır. 
Haklılığın onuru yaşatır insanı ... Susmanın utancı öldürür ...
O yüzden en sessiz gecelerde "Doğruydu, yaptım" la teselli bulmalı insan ...
Feryada komşuların yetişmemesine, soğuk duvar diplerinde sessizce ağlaşmaya alışmalı ...
Kendiyle hesaplaşmaya çalışmalı ... Gece yastıkla ağlaşmaya, sabah aynayla gülüşmeye,  
kendiyle hüzünlenip, kendiyle keyiflenmeye hazır olmalı ... Hep başını alıp gidebilecek kadar
cesur, ama hep kalıp savaşacak kadar gözü pek olabilmeli ... 
Sessizliği sese dönüştürebilmeli... Ve sırt çantasını her daim hazır tutmalı insan ... 
Yollarla barışmalı ...  
YALNIZLIĞA ALIŞMALI ...